Różni są kolekcjonerzy nagrań. Niektórzy zbierają opery jednego kompozytora, inni niezliczone wersje tej samej opery, jeszcze inni gromadzą nagrania ze względu na konkretnego artystę, nawet jeśli jakieś nagranie ma kilka wydań płytowych. Z myślą o tych ostatnich John Hunt zestawia dyskografie śpiewaków i dyrygentów, systematyzując je w określone grupy. Ukazało się do tej pory kilkadziesiąt dyskografii, m.in. takich artystów, jak: Schwarzkopf, Welitsch, Cebotari, Wunderlich, Ludwig, Gedda, Fischer-Dieskau, Kempe, Kubelik, Stokowski, Serafin i wiele innych. Ostatnio ukazała się omawiana pozycja, która prezentuje dyskografię “boskich” śpiewaczek naszego stulecia: Muzio, Callas i Olivero. Praca Hunta jest godna podziwu, zgromadził on informację o tysiącach edycji na przeróżnych nośnikach, aż do CD. W powstaniu książki pomagało autorowi bardzo liczne grono ekspertów z całego świata, m.in. słynny “callasista” i “oliverysta” John Ardoin.

Kupiłem ten zbiór dyskografii ze względu na moją ukochaną artystkę Magdę Olivero, zwłaszcza, że dyskografia umieszczona w jej biografii nie zawierała – ze względu na rok wydania – płyt kompaktowych (Vincenzo Quattrocchi, Magda Olivero. Una voce per tre generazioni, wyd. 1984 i 1987), zaś dyskografia w jednym z najnowszych numerów The Record Collector (1997, 42, nr 2) jest bardzo niedokładna. John Hunt zdaje sobie sprawę, że zwłaszcza w przypadku Marii Callas i Magdy Olivero, jego książka zawiera wiele luk. I tak jest w istocie, w dyskografii Olivero znalazłem blisko setkę błędów, luk i nieścisłości. A przecież nie mam informacji o wszystkich istniejących nagraniach tej artystki. Zarzut ten nie zmienia jednak faktu, że książka jest nieocenionym wprost skarbem dla fanów tych trzech wielkich artystek.

The Art of the Diva. Muzio, Callas, Olivero. Discographies compiled by John Hunt, Short Run Press, Exeter 1997, s. 226, ilustracje, ISBN 1 901395 00 6. Informacje i sprzedaż: J. H., Flat 6, 37 Chester Way, London SE11 4UR, Wielka Brytania.