| Biuletyn 2(15)/2000 | Strona główna |
Spotkanie z Kazimierzem Myrlakiem
Po spotkaniu z Jadwigą Romańską pojechaliśmy do Nowej Huty, aby uczestniczyć w spotkaniu z cyklu Piękne głosy opery polskiej, prowadzonym przez redaktor Annę Woźniakowską. Gościem spotkania był znany i lubiany tenor, solista Opery Krakowskiej i Warszawskiej Opery Kameralnej, pan Kazimierz Myrlak. W niezwykle miły i ciepły sposób przywitała nas Pani Teresa Poprawa, z Nowohuckiego Domu Kultury im. C. K. Norwida:
- Witam bardzo wszystkich klubowiczów. Dla tych, którzy nie wiedzą nic o tym stowarzyszeniu, powiem tylko, że klub “Trubadur” zrzesza miłośników opery (dużo na ten temat jest napisane w dzisiejszym “Dzienniku Polskim”, bardzo dziękujemy redakcji). Klub wydaje swój Biuletyn, w którym przeczytać można o wszystkich aktualnych wydarzeniach w kraju i za granicą. Dzisiaj są z nami ludzie, którzy redagują ten Biuletyn i są to, ku mojemu zaskoczeniu, ludzie młodzi. Dzisiejszy wieczór, już ósmy z kolei, poprowadzi redaktor Anna Woźniakowska.
- A ja namawiam Państwa do zapisywania się do Klubu - powiedziała Pani Anna Woźniakowska. - Zachęcam również do płacenia składek, bo, jak się dowiedziałam, Klub wystąpił o dotację Ministerstwa Kultury i Sztuki, niestety bezskutecznie. Uratowałoby ich 2 tys. złotych. I cieszę się, że Biuletyn redagują ludzie młodzi.
I nagle okazało się, że mamy sponsora! Pan Roman Hennel, którego wystawę oglądaliśmy zarówno w Radiu, jak i Nowej Hucie, powiedział, że może sponsorować Biuletyn. Wiadomość przyjęto rzęsistymi oklaskami. O obrazach artysty pisaliśmy w poprzednim Biuletynie. Teraz mogliśmy posłuchać, co Pan Roman Hennel opowiada o swoich operowych obrazach.
- Muzyka i malarstwo pozornie się nie łączą - mówił artysta. - Muzyka przebiega w czasie, podczas kiedy malarstwo jest statyczne. Ale według mnie te sztuki się łączą, często mówi się przecież, opisując swoje wrażenia, o barwie dźwięku, barwie głosu, a to świadczy, że jedna dziedzina sztuki “wnika” w drugą. W trakcie przedstawienia widzimy przecież dekoracje, kostiumy, grę świateł i jednocześnie słyszymy muzykę.
- Wszystko zaczęło się od oczarowania muzyką i głosem ludzkim. Fabuła opery przynosi mi pomoc. Właściwie moje operowe obrazy nie są ilustracjami oper, nie chciałbym, aby tak było. To bardziej synteza treściowa i sytuacyjna. Najbardziej charakterystyczne momenty oper usiłuję przedstawić za pomocą plam barwnych, linii oraz osób, które biorą udział w spektaklu. Czasem jest tak, że jest to synteza jednego najbardziej charakterystycznego aktu opery, jak np. w “Cyganerii”. Przedstawiłem akt II, bardzo wesoły w przeciwieństwie do aktu I, III i IV, zabawę przy stoliku na tle domów paryskich. Innym razem synteza jest przedstawiona w postaci rebusu literowego. Np. “Tosca”. W literę T wpisane są dwie postaci - Tosca i hrabina Attavanti, litera S zawiera Scarpię. Następnie jest Cavaradossi i strzelający do niego żołnierze. W tle jest jeszcze zamek Anioła. Po prawej stronie jest ciemne niebo z gwiazdami, po lewej - przedstawiłem wschód i ten dramatyczny moment. Czasem dominuje postać ludzka, a czasem charakterystyczny moment, np. w “Halce” przedstawiłem arię “Gdybym rannym słonkiem...”. To są sprawy trudne, nie zawsze się to mi udaje. Chciałbym, żeby była to synteza muzyczna, treściowa. W jakimś sensie poprzez obraz chciałbym przedostać się za kulisy opery, chciałbym być i autorem dekoracji, kostiumów, i muzykiem, i śpiewakiem.
Podczas spotkania z Kazimierzem Myrlakiem mieliśmy okazję posłuchać kilku nagrań archiwalnych artysty. Gość wykonał również kilka pieśni (na fortepianie grała Pani Małgorzata Westrych). Pani Anna Woźniakowska wspominała swoje spotkania z artystą. Szczególnie mocno utkwił jej w pamięci wspaniały duet z Jadwigą Romańską z Don Pasquale.
- Było to dla mnie naprawdę niezapomniane przeżycie - opowiadała Pani Anna Woźniakowska. - Ich głosy cudownie zgadzały się. Wszystko zaczęło się właśnie w Polskim Radiu. Ale nie w tym budynku, w którym Państwo dzisiaj byliście. To było w starym pałacyku przy ulicy Szlak, gdzie miałam przyjemność spędzić 30 lat. Zresztą teraz, jak wychodzę z domu, często łapię się na tym, że jestem w połowie drogi na ulicę Szlak, zamiast aleję Słowackiego. W latach 60. Echo Krakowa i Radio Kraków organizowały konkursy dla śpiewaków amatorów. Z tych konkursów wyszli wspaniali polscy artyści, laureatami byli m. in. Wiesław Ochman, Alicja Pągowska, Jerzy Sypek i właśnie Kazimierz Myrlak.
- Śpiewałem z kolegą w chórze kościelnym - opowiadał Kazimierz Myrlak. - I to kolega namówił mnie do wzięcia udziału w tym konkursie. W Państwowej Szkole Muzycznej w Krakowie uczyli przede wszystkim Anna Kaczmarowa i Włodzimierz Kaczmar. I trzon Opery Krakowskiej stanowili tzw. kaczmarowcy, w Operze Krakowskiej śpiewała Jadwiga Romańska i “kaczmarowcy”.
Artysta w niezwykle interesujący sposób opowiadał o swojej drodze artystycznej, o swoich występach w Operze Krakowskiej i Warszawskiej Operze Kameralnej. Podobnie jak w przypadku Jadwigi Romańskiej, nagrania artysty wydane na płytach analogowych nie zostały wznowione na kompakcie. I tak słuchaliśmy np. wspaniałej arii z opery Haydna Aptekarz, nagranej wraz z zespołem Opery Kameralnej. Kazimierz Myrlak śpiewa ładnym tenorem lirycznym, o wspaniałej koloraturze i ciepłym brzmieniu. Zresztą głos artysty do tej pory nic nie stracił ze swojej świeżości, o czym mogliśmy się przekonć podczas występu “na żywo” – artysta wykonał dwie pieśni Karłowicza, Serenadę Schuberta oraz O sole mio.
Słuchaliśmy również wspaniałego nagrania arii Andréa Chenier. Ale artysta przyznał, że cała rola byłaby dla niego zbyt mocna. - W ogóle jeśli nie jest się tenorem bohaterskim, a ja takim nie jestem, trzeba bardzo uważać, by nie śpiewać partii zbyt forsowych. Ale ten problem dotyczy zresztą wszystkich śpiewaków i wszystkich typów głosu - dodał Kazimierz Myrlak.
Całe spotkanie przebiegło w niezwykle miłej i serdecznej atmosferze. A zebrani goście częstowani byli kawą, herbatą i ciastkami. Dziękujemy!
(red)