W numerze 4 (13) Biuletynu w artykule Opera włoska a sprawa polska Krzysztof Skwierczyński wspomniał m.in. o istnieniu oratorium Alessandro Scarlattiego San Casimiro, Re di Polonia. I oto mamy właśnie możliwość zapoznania się z tym utworem dzięki płycie wydanej przez Wydawnictwo Muzyczne Acte Préalable. Cieszy jednak nie tylko fakt, że oratorium Scarlattiego w ogóle nagrano, ale że zrobiono to na tak wysokim poziomie wykonawczym. Nie na darmo kierownictwo muzyczne powierzono Jerzemu Żakowi (grającemu również na lutni).

Jeśli w ogóle można się tak wyrazić o utworze religijnym, jakim jest przecież oratorium, to San Casimiro jest uroczym dziełkiem. Piękne melodie, delikatny akompaniament i wirtuozowskie partie wokalne jakby przesłaniają moralną wymowę utworu. Ale bo też jest tu czego posłuchać. Już pierwsza aria Miei spiriti guerieri z błyskotliwymi koloraturami w wykonaniu Jacka Laszczkowskiego (Amore Profano – Miłość Ziemska – sopran) to prawdziwy klejnot. Jej melodia łatwo zapada w pamięć słuchacza i śmiało może się stać przebojem muzyki klasycznej. Krystaliczny głos Olgi Pasiecznik (Regio Fasto – Królewski Przepych – sopran) mieni się całą paletą barw. W spokojnej arii Mal sicuro e un regio Soglio prezentuje lekko matowe, okrągłe brzmienie, a w E’viltade, e non e gloria wspaniałą “szklaną strzelistość” koloratury. Pięknie śpiewają także pozostali soliści: Marcin Ciszewski (Umilita – Pokora – kontratenor) i Anna Mikołajczyk (Castita – Czystość – sopran). Uduchowioną kreację Świętego Kazimierza stworzył tenor Krzysztof Szmyt, znów udowadniając swoją klasę jako wykonawca muzyki dawnej np. w pięknej melancholijnej arii In te solo o sommo nume… Jednym słowem płyta godna polecenia nie tylko miłośnikom muzycznych “wykopalisk”, ale wszystkim wielbicielom pięknej muzyki i pięknych głosów. Wszystkich zainteresowanych historią powstania oratorium San Casimiro A. Scarlattiego odsyłam do artykułu Anny Ryszka-Komarnickiej zamieszczonego w 6 numerze (listopad 2000) Muzyki21.