Opera komiczna pt. Szarlatan, czyli wskrzeszenie umarłych Karola Kurpińskiego to piękne, barwne widowisko. Jego reżyserem była Jitka Stokalska, która dobrze wywiązała się ze swego zadania. Najważniejsza oczywiście była muzyka, którą opracował Jerzy Dobrzański.

Widzowie wzruszają się, kiedy Julia czyta epitafium i opłakuje ukochanego Alfonsa. Poważne dźwięki muzyki doskonale oddają rozpacz dziewczyny. Podobna muzyka towarzyszy scenom rozgrywającym się w akcie III, na cmentarzu.

Sadzę, że wielkim walorem tego widowiska była doskonała scenografia. Artyści występowali na tle klasycznie zaprojektowanych wnętrz, np. domu burmistrza lub scenerii cmentarza. Wszystkimi kolorami tęczy mieniły się stroje aktorów. Byłam oczarowana pięknym ubiorem Julii, czyli suknią ozdobioną kwiatami. Zielony kostium Fantazjusza mógł niektórych razić, ale do usposobienia tego człowieka doskonale pasował. Tytułowy szarlatan był ubrany na czarno, zgodnie z jego rolą, miał za pomocą magii wskrzesić umarłych.

Opera Kurpińskiego ma bardzo ciekawe libretto. Jego tematem jest oczywiście miłość. Chociaż zaczyna się dramatyczną sceną pożegnania zmarłego ukochanego, to dalsze akty zmierzają do szczęśliwego zakończenia. Myślę, że większość widzów, podobnie jak ja, lubi pogodny finał przedstawienia.

Cieszę się, że wybraliśmy się do Opery Kameralnej, aby obejrzeć dzieło Kurpińskiego. Myślę, że dla każdego było to duże i miłe przeżycie.