Chciałabym odpowiedzieć na sugestię, że wypowiedź p. Romualda Tesarowicza, która ukazała się w numerze 24 Trubadura “dziwnym trafem dopasowała się“ do idei tekstów Agaty Wróblewskiej. Nie uzgadniałam zadawanych pytań (ani, jak sądzę, p. Tesarowicz udzielanych odpowiedzi) z Agatą Wróblewską. Opublikowanie rozmowy w tym samym numerze było dziełem przypadku, ponieważ pierwsza wersja wywiadu przeprowadzonego jeszcze przed premierą Eugeniusza Oniegina (która miała ukazać się w numerze 23 i niewiele odbiegała od wersji ostatecznej) z przyczyn technicznych nie nagrała się na mój dyktafon - od tego momentu staram się mieć w trakcie wywiadu dwa dyktafony. Później spotykałam się z p. Tesarowiczem, któremu przy tej okazji bardzo dziękuję za cierpliwość, jeszcze dwukrotnie. Nasza ostatnia rozmowa, jak się można domyślić z treści wywiadu, miała miejsce w sierpniu 2002 roku.

Uważam, że na cytowany fragment należy spojrzeć biorąc pod uwagę całą wypowiedź p. Tesarowicza i jego dokonania. Wyciąganie wniosku o “pasywnej postawie“ wydaje mi się bardzo zaskakujące.