Koncert muzyki oratoryjnej w Savannah. W czasie przerw trwają rozmowy na najprzeróżniejsze tematy, m.in. kulturalno-edukacyjne. Pewna pani z dezaprobatą wypowiada się o niewykształconych ludziach... szczególnie z rozmaitych mniejszości... ludziach, którzy nie mają wykształcenia na jej poziomie... ani jej erudycji... którzy mają dyplomy z byle jakich uczelni... które dewaluują wartość wyższego wykształcenia...

Rozpoczyna się ostatnia część koncertu – Msza Gospel Roberta Raya. Wspomniana pani przegląda na widowni program, w którym wyszczególnieni są śpiewacy i poszczególne części Mszy. Gdy dochodzi do części VI, Agnus Dei, melomanka owa stwierdza:

– Agnes Dey... Kto to jest? Chyba nigdy o niej nie słyszałam...

***

Przedstawienie Aidy w Met z Montserrat Caballé i Marylin Horne, scena triumfu. Rozpoczyna się sławny marsz: “Ta taaaa, Ta ta ta – ta – ta – ta... Jedna z dam siedzących na widowni odzywa się podekscytowana do swojej towarzyszki:

– Ooo, ja to znam!... Skąd to jest?... Z czego jest ta muzyka?... Ooo, to na pewno coś, co znamy...

Ekscytacji nie ma końca, aż wreszcie zniecierpliwiony sąsiad damy szepcze do niej:

– To jest właśnie z tego, proszę pani...

***

Przed przedstawieniem w Met. Dama kupująca program pyta bileterkę:

– Co dziś jest w programie?

– Luisa Miller.

– Pytałam, jaką operę grają, a NIE kto w niej śpiewa! – syknęła dama i odeszła oburzona.

***

Przedstawienie Elektry Straussa w Tanglewood pod dyrekcją Seijiego Ozawy. Kilka chwil przed wejściem dyrygenta. Na widowni jeden z widzów wątpi, czy opera będzie mu się podobała. Jego żona stara się natchnąć go optymizmem:

– Ależ kochanie, przecież lubisz Straussa. Pamiętam, jak ci się podobała Zemsta nietoperza, kiedy ostatnio na niej byliśmy!