Pod takim tytułem opublikowany został w formie książkowej wywiad-rzeka z legendą polskiej wokalistyki operowej Bernardem Ładyszem. Rozmówczynią znakomitego basa jest Maria Sierotwińska-Rewicka. Pro wadzi ona narrację artysty w sposób ciekawy i subtelny. Pozwala mu na snucie wspomnień, często bardzo osobistych, wyrażanie opinii, tłumaczenie faktów, delikatnie tylko korygując wątek i „podpowiadając” temat.

A gawędziarzem Bernard Ładysz okazuje się wybornym. Jego bogate życie i wspaniała kariera (mogła być autentycznie światową, z różnych przyczyn tak się nie stało, co również, częściowo, tłumaczy bohater wywiadu) opowiadane są ze swadą i humorem. I „słyszy się” niemal ten śpiewny, kresowy akcent Wilniuka. Los rzucił mnie do Warszawy i choć tu też jestem u siebie, w Polsce, ale to nie to! Nie ten zapach, nie ten wiatr, nie to miasto – pisze Bernard Ładysz w słowie wstępnym. Opisy dzieciństwa i młodości w Wilnie, ponure lata okupacji niemieckiej, udział w walce z okupantem, zesłanie i tułaczka po Rosji zajmują najwięcej miejsca w książce. Artysta żyje nimi po dzień dzisiejszy, one kształtowały jego późniejszą postawę życiową. Dziś z wielkim sentymentem wspominam żołnierską przygodę, a z niej zostało mi tylko wielkie poczucie przynależności narodowej, a słowo Ojczyzna znaczy dla mnie bardzo wiele – mówi Ładysz.

Ze wzruszeniem i czułością opowiada o rodzinie: rodzicach, braciach, żonie Lenie i synu Zbyszku, z zachwytem o swym, częściowo własnoręcznie zbudowanym, domu w Otrębusach pod Warszawą. Interesujące są jego opinie o kolegach artystach, z ciekawością czyta się o pierwszych występach w powojennej Polsce (jako solisty Centralnego Zespołu Pieśni i Tańca Wojska Polskiego) i związanych z nimi kontaktach z ówczesną polską i rezydującą w Polsce sowiecką generalicją. A także o szczegółach dotyczących absolutnego zwycięstwa na Konkursie Wokalnym we Włoszech (Vercelli, 1956).

Książka uzupełniona jest trzema zestawieniami: Kreacje wokalne Bernarda Ładysza, Teatry, w których występował, Nagrody i odznaczenia. Również mini-dyskiem zawierającym kilka jego nagrań płytowych.

Pewnym mankamentem, obciążającym raczej wydawnictwo, są powtarzające się błędy w nazwiskach niektórych osób wymienionych w książce (Woytowicz, Cappuccilli, Filippeschi, Żeligowski – tak winny one brzmieć poprawnie).

Ta bogato ilustrowana książka nie stanowi wprawdzie biografii artystycznej śpiewaka, nie jest prezentującym ją dokumentem, ale koleje życia artysty, przez niego opowiadane, jego wspomnienia lat dziecinnych, młodzieńczych i konspiracyjnych oraz kulisy trudno budowanej pozycji artystycznej – stanowią niewątpliwie przyczynek i źródło dla ewentualnych autorów biografii Ładysza.