Halina Słoniowska należała niewątpliwie do wybitnych śpiewaczek polskich drugiej połowy XX wieku. Wychowanka znakomitej Franciszki Platówny, przez całe swoje artystyczne życie była praktycznie związana z Operą Wrocławską. Na jej scenie sensacyjnie zadebiutowała w styczniu 1957 roku (jako tytułowa Aida) i na tej scenie wystąpiła po raz ostatni w 1988 roku jako Cześnikowa w Strasznym dworze.

Autorka książki odsłania kulisy angażu artystki do Opery Wrocławskiej, jej pierwsze sukcesy sceniczne i konkursowe oraz już wtedy częste występy gościnne. Cały przebieg kariery artystycznej Haliny Słoniowskiej jest szczegółowo udokumentowany cytatami licznych recenzji i opinii zarówno wrocławskiej, polskiej regionalnej i zagranicznej prasy, jak i osób ze środowiska muzycznego. Śpiewaczka szczególnie upamiętniła się jako Halka, wystąpiła w kilku inscenizacjach tej opery, śpiewała ją wielokrotnie gościnnie na różnych krajowych i zagranicznych scenach, utrwaliła (we fragmentach) w zapisie fonograficznym. Była najlepszą bodajże w tym okresie (lata 60-te) Halką w Polsce.

Autorka monografii koncentruje się głównie na przybliżeniu i omówieniu odtwarzanych przez śpiewaczkę postaci scenicznych. Swe wywody uzupełnia wykazem ról Słoniowskiej (z datami premier lub występów artystki), a także wykazem nagród artystycznych i odznaczeń, jakie stały się udziałem śpiewaczki.

Monografię kończy krótki esej autorki, zatytułowany Sztuka wokalna i aktorska Haliny Słoniowskiej. Zawiera on wyjątkowo interesujące rozważania o technice śpiewu artystki i jej sztuce interpretacyjnej.

W stosunkowo ubogiej literaturze dokumentującej życie, działalność i sylwetki polskich wokalistów, monografia ta stanowi cenną pozycję. Warto przypomnieć, iż ta sama autorka, w tym samym Wydawnictwie, opublikowała w 2001 roku monografię innej śpiewaczki wrocławskiej, Haliny Halskiej (1919-1966).

Izabella Jeżowska: Halina Słoniowska (1930-1991),  wyd.: Polskie Stowarzyszenie Pedagogów Śpiewu, Wrocław 2008, str .72