Przepływ strumienia dźwięku, czasu, świadomości lub tylko wody jest całkowicie przypadkowy, turbulentny raz, później spokojny i zdawałoby się nieruchomy, aby w jednej chwili zmienić się w rwącą rzekę uporządkowanego rytmu. I tak koniec każdej drogi nie jest celem samym w sobie. To tylko pretekst do poznawania świata podczas przejścia. O tym jest muzyka Panta Rhei – napisał w albumie płyty Piotr Kokosiński, współrealizator tego nagrania. A co wynikło z tego filozoficznego, zdawałoby się, przesłania? 8 utworów (6 śpiewanych) do muzyki Sebastiana Olko i do słów Małgorzaty Walewskiej (!). I znów cytat, tym razem wykonawczyni: Kiedy mam wszystkiego dość, kiedy chcę uciec, wsiadam do samochodu (najlepiej w nocy) i włączam „Panta Rhei“. Trudno określić co to za gatunek, taki ambient-opera. Przede wszystkim chodzi o nastrój i przestrzeń. To taka muzyka, w której się można zanurzyć. Zrobiliśmy ją dla siebie. Słychać w niej wielki spokój, śpiewający wiatr, ciszę drzew, plusk wody. Być może. Ale ja słyszę przede wszystkim wspaniałą barwę głosu śpiewaczki (chwilami jednak zbyt rozwibrowanego, może celowo?), zupełnie nie operową czy pieśniarską emisję, raczej eksperymentalną, nieco nudnawą interpretację dość monotonnych melodii.

W nagraniach Małgorzaty Walewskiej dominuje muzyka crossover. Szkoda.

***

Ottorino Respighi (1879-1936) uważany jest za najlepszego włoskiego kompozytora swojej epoki. Najważniejsze miejsce w jego twórczości zajmuje muzyka symfoniczna. I omawiana płyta zawiera dwie reprezentujące ją pozycje: suitę Gli uccelli (Ptaki) będącą parafrazą utworów klawesynowych oraz Trittico Botticelliano, w którym bardzo malowniczo przekazane jest piękno obrazów mistrza z Florencji.

Ale utworem zamieszczonym na tej płycie, który przyciąga szczególne zainteresowanie, głównie z uwagi na wykonawczynię, jest Il tramonto (Zmierzch). Ten dramat liryczny stanowi znakomite połączenie kwartetu smyczkowego z głosem. Autorem tekstu jest angielski poeta, Percy Bysshe Shelley, a jego treścią poetyczna wizja zachodu słońca, pełna delikatnych wzruszeń, pragnień i marzeń. Ewa Podleś śpiewa wspaniale. Swym bogatym i soczystym w brzmieniu głosem prowadzi narrację w prawdziwie subtelny sposób. I co najważniejsze: owo zespolenie głosu z orkiestrą smyczkową jest tu całkowite. W kolorycie utworu artystka porusza się bezbłędnie, umiejętnie operując swym ciemnym, barwnym głosem.

Śpiewaczce towarzyszy (a pozostałe utwory gra samodzielnie) renomowana Wrocławska Orkiestra Kameralna „Leopoldinum” pod dyrekcją Michała Nesterowicza, walnie przyczyniając się do atrakcyjności tego nagrania.

***

Po trzech kompaktach z nagraniami pieśni (dwa recitale i jeden z duetami z Ewą Podleś) znakomita artystka nagrała w sierpniu 2004 r. recital arii operowych. I ukazała w nich swe największe atuty wokalne: piękny głos, świetną szkołę, nieprzeciętną siłę ekspresji oraz naturalną sztukę frazowania.

Płyta przynosi 10 arii: osiem G. Pucciniego i dwie G. Verdiego. Artystka śpiewa je w sposób zróżnicowany, doskonale oddając zawarte w nich nastroje i emocje. Jej Mimi jest skromna w swej opowieści przesiąkniętej ciepłem i słodyczą oraz goryczą w arii pożegnania. Butterfly poraża siłą woli i nadziei w pierwszej arii oraz tragizmem w drugiej. Wzruszająco liryczna staje się w jej interpretacji Liu z Turandot, choć nie pozbawiona determinacji w drugiej arii. Ekspresyjnie i emocjonalnie Joanna Kozłowska śpiewa słynną arię Toski. Urzeka liryzmem w inwokacji Lauretty z Gianniego Schicchi. Dwie arie Verdiego (Moc przeznaczenia i Otello) wykonuje z niezwykłym uczuciem, pięknie frazuje i wspaniale operuje swym bogatym w barwie i brzmieniu głosem.

Joanna Kozłowska istotnie jest jedną z najpracowitszych solistek, o zupełnie nieprawdopodobnym poczuciu odpowiedzialności artystycznej – jak powiedział o niej znany dyrygent Mieczysław Dondajewski.